Ślepnąc od gwiazd - Pola Hibner

 

Czasem wystarczy jedno spojrzenie, by stracić grunt pod nogami.

I wszystko, co dotychczas się znało.

Rosette Evans – wychowana w bajecznej rezydencji na wzgórzach Clyde Hill, otoczona miłością rodziców, obsługiwana przez tuzin personelu i wspierana przez najlepszą przyjaciółkę mieszkającą tuż za płotem – ma wszystko.

Całą paletę pozorów.

Mało kto dostrzega ciężar, który Rosette dźwiga na swoich barkach. Pragnie odzyskać kontrolę nad własnym życiem, zszyć poharatane wnętrze i uleczyć zszarganą demonami duszę. To właśnie dlatego traktuje decyzję o podjęciu studiów na Uniwersytecie Waszyngtońskim jako szansę na nowy początek. Szybko jednak okażą się one początkiem… końca.

ON – nieprzyzwoicie przystojny, dobrze sytuowany, piekielnie inteligentny – zawładnie nią całkowicie i pokaże jej, że przez całe życie karmiona była jedynie kłamstwami. A za brutalną prawdę płaci się wysoką cenę.

 

„Ślepnąc od gwiazd” Poli Hibner to powieść, która pozornie zapowiada klasyczny romans ze studenckim tłem, a w efekcie zaskakuje głębią emocji i dramatem, którego można by się nie spodziewać. Główna bohaterka, Rosette Evans, mieszka w luksusie i wygodzie, otoczona przyjaciółmi i bogactwem. Lecz ten obraz idealnego życia jest tylko maską — w rzeczywistości skrywa on rany, które Rosette próbuje ukryć. Decyzja o podjęciu studiów to dla niej ni mniej, ni więcej niż ucieczka — krok w stronę wolności i samodefiniowania siebie.

W trakcie studiów Rosette poznaje Camerona Harrisa — intrygującego, pewnego siebie chłopaka, który wywołuje w niej falę nowych uczuć. Autorka zgrabnie zestawia ten wątek z rosnącym napięciem wewnętrznym bohaterki: przeszłość nie daje za wygraną, wspomnienia, które próbowała wypierać, zaczynają wracać w formie koszmarów i dziwnych wiadomości. Relacja z Cameronem staje się katalizatorem zmian — Rosette nie może już dalej żyć w iluzji, że wszystko jest piękne i łatwe.

Wątek psychologiczny jest tu silny. Autorka pokazuje, że traumatyczne doświadczenia, nawet wtedy gdy są cicho skrywane, mają realną moc destabilizującą człowieka. Rosette walczy nie tylko z uczuciem, które się w niej rodzi, ale z samą sobą — z niepewnością, że zaufanie może być tylko kolejną formą uwikłania. W tej historii wiele zależy od tego, czy bohaterka zaakceptuje, że blizny z przeszłości są częścią jej tożsamości i czy pozwoli sobie na nowy start.

Styl powieści jest przystępny, co może być atutem dla czytelników romansów, ale jednocześnie autorka potrafi uderzyć emocjonalnie. Opisy bywają refleksyjne, momentami melancholijne, a momenty imprez czy studenckiego życia — realistyczne. Dzięki temu świat Rosette wydaje się znacznie bardziej wiarygodny niż w typowych powieściach młodzieżowych. Wątek muzyki (Rosette jako studentka muzyki) daje dodatkowy wymiar – muzyka jako ekspresja, sposób na zanurzenie się w uczuciach i jednocześnie ucieczka od nich.

Jednak nie wszystko w książce rozkłada się idealnie. Momentami akcja nudzi — pierwsze rozdziały są spokojne, by dopiero później nabrać tempa. Wątek romantyczny rozwija się wolniej niż mogłoby się wydawać, a zakończenie, chociaż emocjonalne, zostawia w czytelniku sporo pytań. Dla niektórych może to być frustrujące niedopowiedzenie — choć z drugiej strony, może być to świadoma decyzja autorki, by przygotować grunt pod kolejną część.

Bohaterowie są dobrze wykreowani — Rosette nie jest ideałem ani typową „bohaterką czystą jak łza”. Ma słabości, podejmuje błędy, jest zagubiona. Cameron jest wielowymiarowy – charyzmatyczny, ale też z tajemnicą. Ich relacja nie od razu staje się jednoznaczna, co działa na korzyść powieści. Postacie drugoplanowe są na tyle obecne, by mieć wpływ na fabułę, ale nie aż tak, by odwrócić uwagę od głównych wątków.

„Ślepnąc od gwiazd” to historia o dojrzewaniu, o przejmowaniu kontroli nad własnym życiem i o tym, że prawdziwe wybory często bolą. Nie jest to lekki romans do poduszki (choć czyta się go przyjemnie), ale opowieść z pewnym ciężarem. Autorka stawia pytania — czy zaufanie można odbudować, czy można od innego człowieka oczekiwać bezpieczeństwa, i co zostaje w człowieku, gdy straci wszystko, co znał.

Podsumowując — książka Poli Hibner to ponadstandardowa propozycja w gatunku literatury obyczajowo-romansowej. Daje więcej niż tylko pocałunki i czułe słowa, sprytnie wplata dramat, tajemnicę i temat traumy. Moja ocena: 7/10 — za bohaterkę, emocje, pomysł, choć z małą zastrzeżeniem co do tempa i zakończenia. Dla fanów romansów z głębszym podtekstem — bardzo dobry wybór.

 

Recenzja napisana przez: Gosia Celinska

Moja ocena: 7/10

 

Wydawnictwo: Novae Res

literatura obyczajowa, romans

Data wydania: 2025-08-11

Liczba stron: 518

ISBN: 9788383739939